Film przedstawiający kościoły w naszej parafii: kościół filialny pw. św. Barbary w Wolbromku oraz kościół parafialny pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Sadach Górnych
Komunikat Przewodniczącego Komisji Episkopatu Polski ds. Misji, bp. Jana Piotrowskiego z okazji XXVI Ogólnopolskiego Tygodnia św. Krzysztofa
„Z nadzieją niesiemy Chrystusa na krańce świata”
Siostry i bracia w Chrystusie! Czcigodni bracia kapłani i drogie osoby życia konsekrowanego! Szanowni kierowcy i użytkownicy pojazdów!
1. W święty czas Roku Jubileuszowego 2025, który przeżywamy jako „Pielgrzymi nadziei” włączamy lipcowe obchody XXVI Ogólnopolskiego Tygodnia św. Krzysztofa (20-27 lipca br.). Jest to coroczna inicjatywa duszpasterska, organizowana przez MIVA Polska – stowarzyszenie wspierające zakup środków transportu dla misjonarzy. W tym czasie podejmujemy naszą troskę o bezpieczne i odpowiedzialne poruszanie się po drogach, a wyrażając naszą solidarność z misjonarzami, wychodzimy naprzeciw ich potrzebom w zakresie środków transportu. „Podaruj 1 grosz za 1 kilometr szczęśliwej jazdy na środki transportu dla misjonarzy” to hasło Akcji św. Krzysztof, w której spotykają się drogi kierowców i misjonarzy. Patron Kierowców i Podróżnych – św. Krzysztof (ten który niesie Chrystusa) staje się głównym patronem także misyjnej akcji pomocowej.
Ten Rok Jubileuszowy Ojciec Święty Franciszek ogłosił jako Rok nadziei, zapraszając nas, abyśmy byli „Pielgrzymami nadziei”, a nadzieję nazwał „niezastąpioną towarzyszką” na drogach życia chrześcijańskiego. (zob. Bulla Spes non confundit, 5). Nadzieja zakorzeniona w Ewangelii i w miłości Chrystusa jest źródłem dynamiki misyjnej z jaką misjonarze i misjonarki wyruszają na misyjne drogi. Ona sprawia, że nie lękają się trudów, jakie stawia przed nimi misjonarska codzienność. Są świadkami tej nadziei. Do tej myśli nawiązuje hasło obecnego Tygodnia św. Krzysztofa: „Z nadzieją niesiemy Chrystusa na krańce świata”. Jest ono zaproszeniem do włączenia się w duchu naszej chrześcijańskiej nadziei w dzieło ewangelizacji realizowane przez misjonarzy.
2. W tym roku przypada też jubileusz 25-lecia działalności MIVA Polska. Inauguracja jej działalności miała miejsce w roku Wielkiego Jubileuszu 2000. Powstanie MIVA w Polsce – na wzór działających tego typu organizacji w Europie – zrodziło się w odpowiedzi na zgłaszane przez polskich misjonarzy i misjonarki, palące potrzeby w zakresie środków transportu w ich pracy na misjach. Czas udowodnił zasadność powstania tego dzieła misyjnego. W kolejnych latach następował jego rozwój z nowymi inicjatywami odpowiadającymi różnym dziedzinom misyjnych potrzeb jak np. uCZYNek WIARY – rowery (i motory) dla katechistów na misjach, Z Ewangelią na motorze, Ratujemy Życie – Misyjny Ambulans, PROMIENIE MIŁOSIERDZIA – wózki inwalidzkie na misje. Łącznie na przestrzeni 25 lat zostało zrealizowanych 1525 misyjnych projektów na misyjne środki transportu. W ramach tych projektów zakupiono blisko 1000 samochodów, w tym 25 ambulansów do misyjnych szpitali i przychodni, 40 busów i minibusów do szkół i na cele pastoralne, 400 motocykli, ponad 3500 rowerów, ponad 2300 wózków inwalidzkich, dziesiątki łodzi motorowych i silników do łodzi, skutery śnieżne i wiele innych. Na te pojazdy MIVA Polska przekazała łącznie prawie 60 mln zł.
W roku 2024 dzięki zebranym ofiarom zakupiono z pomocą MIVA Polska 69 różnego rodzaju samochodów, w większości terenowych, 9 busów, 2 ambulanse. Oprócz tego: 19 motocykli, 152 rowery dla katechistów i uczniów, 495 wózków inwalidzkich, 2 skutery śnieżne na Arktykę, 3 silniki do łodzi, koparko-ładowarkę, tuk-tuk. Przekazana pomoc wyniosła łącznie 6 mln 599 tys. 378 zł. Każdy pojazd to rzeczywista pomoc, dzięki której kapłan dotrze z Eucharystią do odległej wioski, siostra dostarczy potrzebującym pomoc, a chorym leki, katechiści zaś mogą odwiedzać swoje wspólnoty a niepełnosprawni otrzymują „nowe nogi”.
3. Jako Przewodniczący Komisji Episkopatu Polski ds. Misji pragnę wyrazić ogromną wdzięczność wszystkim Darczyńcom MIVA Polska, za każdą nawet najmniejszą ofiarę, przekazaną na pojazdy misyjne. Wyrażam także moją wdzięczność biskupom, kapłanom, osobom konsekrowanym i naszym wiernym za wszelkie wsparcie i zaangażowanie w organizowaniu i realizacji tej pomocy w duchu odpowiedzialności za dzieło misyjne Kościoła. Dziękuję za ten potężny łańcuch wielkiego dobra dla ewangelizacji świata. Jednocześnie proszę, aby ten łańcuch misyjnego dobra dalej tworzyć i rozwijać! Wciąż jest aktualne wezwanie Jezusa Chrystusa, Boskiego Misjonarza, do „głoszenia Ewangelii wszelkiemu stworzeniu”. Misyjne dzieło ciągle potrzebuje gorących serc i chętnych rąk. Dziękujemy Panu Bogu za aktualnie pracujących 1662 polskich misjonarzy i misjonarek w 99 krajach świata. Wspierając ich nadal módlmy się o nowe powołania misyjne. Nie maleją bowiem potrzeby misjonarskie, ponieważ sfery ubóstwa wcale nie znikają we współczesnym świecie, ale w wielu miejscach globu powiększają się z powodu wojen, terroryzmu, korupcji czy ekonomicznego wyzysku.
Dlatego i tym razem zwracam się z gorącym apelem o dalsze wspieranie misjonarzy w zakupie środków transportu. Pragnę zaprosić po raz kolejny do udziału w misyjnej Akcji św. Krzysztof – 1 grosz za kilometr szczęśliwej jazdy na środki transportu dla misjonarzy. Niech kilometry naszych podróży przemieniają się w dar serca dla misji. Nie tylko zawierzajmy Bogu nasze podróże, ale bądźmy wdzięczni za Jego błogosławieństwo i opiekę na ziemskich drogach życia i podróżowania. Niech każda wspólnota parafialna postara się o zorganizowanie tego wydarzenia z poświęceniem pojazdów i błogosławieństwem kierowców wraz ze zbiórką ofiar na pojazdy misyjne. O aktualnych potrzebach misjonarzy w tym zakresie informujemy na stronie www.miva.pl i w materiałach wysłanych do parafii.
Drodzy bracia i siostry!
Obchody Tygodnia św. Krzysztofa podczas wakacji są znakomitą okazją, aby powierzać Panu Bogu nasze podróże i prosić o szczęśliwe docieranie do celu, ale również uświadomić sobie naszą odpowiedzialność za bezpieczne poruszanie się po drogach. Troska o bezpieczeństwo nie jest tylko kwestią przestrzegania przepisów, ale jest wyrazem miłości bliźniego i troski o dobro wspólne. Dobre zasady za kierownicą, opanowanie pośpiechu, unikanie rozproszeń, zachowanie trzeźwości, i szacunek wobec innych użytkowników drogi to oznaka dojrzałości i zarazem świadectwo naszej wiary, która realizuje się w codzienności. Przypomina o tym MIVA Polska w syntetycznie ujętym etycznym kodeksie drogowym zwanym Dekalogiem Kierowcy. Twórzmy razem kulturę bezpieczeństwa i wzajemnego szacunku na drogach!
W Rok Jubileuszowym 2025 MIVA Polska, składając Panu Bogu i ludziom dziękczynienie za to misyjne dzieło i jego owoce, przyzywam nad wszystkimi wstawiennictwa św. Krzysztofa oraz opieki naszej Niepokalanej Matki i udzielam pasterskiego błogosławieństwa.
Kielce, 3 czerwca 2025 r.
+ Biskup Jan Piotrowski
Biskup Kielecki,
Przewodniczący Komisji Episkopatu Polski ds. Misji
Renowacja krzyża i obrzęd poświęcenia
Na przełomie maja i czerwca 2025 r. została dokonana gruntowana renowacja krzyża przy drodze w Sadach Górnych, który następnie został poświęcony.
Osoby biorące udział: Rodzina Pilipczuk, Włodek, Danuta Galczak, Elżbieta Larysz, OSP Sady Górne ( Andrzej Biegalski, Mirosław Wysoczański), Marek Jasiak, Mateusz Jasiak, Andrzej Michalski, Damian Ozimek, Maria Sznajder, Agnieszka Plewińska, Czesław Andruszków, Natalia Michalska, Zofia Michalska, Walasik Józefa, Jakubiec Alina, Szucka Krystyna, Sadowska Iwona, Barlik Anna, Klein Bogumiła, Kanecka Sabina, Kozera Danuta, Kaczkowska Krystyna, Ostrowska- Dżugała Anna, Nowak Bolesław, Morzyńska Helena, Ostrowska Stanisława. Całość renowacji krzyża + figurka wyniosła 1510,00zł.
Bardzo dziękuję wszystkim zaangażowanym , za ich zainteresowanie, trud, pracę , ofiarność.
Remont ciąg dalszy…
W lutym 2025 roku zostało wymienionych 13 okien na plebanii . Nowe okna są już z 3 szybami co z pewnością zmniejszy straty ciepła w okresie zimowym – stare – były w bardzo złym stanie – nie spełniały żadnych parametrów ciepłochronności . W czasie wymiany okien zamontowaliśmy parapety kamienne – dziękuję Panu Damianowi Ozimkowi z firmy kamieniarskiej z Sadów Dolnych za parapety i ich montaż na plebanii.
Bardzo dziękuję Parafianom za składane ofiary na cele remontowe – za realizowanie przykazania kościelnego – ,, Troszczyć się o potrzeby Kościoła ”. W części pomieszczeń obróbkę okien będziemy wykonywać w czasie remontu tych pomieszczeń , aby za jednym razem wykonać całą pracę .
WAŻNOŚĆ GROBU
Zgodnie z Ustawą o cmentarzach i chowaniu zmarłych z dnia 31.01.1959 r. (tj. Dz.U z 2019 r. poz. 1473, z 2020 r. poz. 284), termin ważności grobu upływa po 20 latach od daty pochówku lub po upływie terminu przedłużenia jego ważności.
Po tym terminie zarządcy cmentarza przysługuje prawo do zlikwidowania grobu.
Bardzo proszę, aby dokonać przedłużenia ważności grobów bliskich . Proszę o umówienie się telefoniczne i zabranie z sobą ostatniego zaświadczenia dotyczącego przedłużenia grobu. W celu umówienia spotkania proszę o tel. bądź sms na nr telefonu parafialnego – 576 398 611.
Przypomnę opłaty za groby przeznaczone są na utrzymanie cmentarza , wywóz śmieci.
Msze święte gregoriańskie
W naszej parafii możemy ofiarować za bliskich nam zmarłych Msze św. gregoriańskie, czyli łącznie 30 Mszy św. sprawowanych każdego dnia przez 30 dni. Poniżej możemy przeczytać informację o tych Mszach świętych .
,,Msza święta gregoriańska (potocznie gregorianka) to rodzaj Mszy świętej odprawianej codziennie przez 30 kolejnych dni (co daje w sumie 30 Mszy) w intencji jednej osoby zmarłej o darowanie jej kar w czyśćcu.
Praktyka ta zainicjowana została w VI wieku przez papieża Grzegorza Wielkiego, który polecił odprawianie w takiej formie Mszy za zmarłego mnicha benedyktyńskiego, przy którym znaleziono pieniądze, których ze względu na śluby ubóstwa nie powinien był mieć. Zgodnie z przekazem, trzydziestego dnia ów zakonnik miał się objawić papieżowi i podziękować za okazane mu miłosierdzie, dzięki któremu opuścił czyściec. Praktyka ta rozwijała się dalej od VIII wieku, najpierw w klasztorach, później wśród innych wiernych.
Istnieją szczegółowe regulacje kościelne dotyczące Mszy gregoriańskich. Określają one liczbę Mszy świętych na trzydzieści odprawianych w trybie ciągłym.
Ponadto określa się jednoznacznie, że Msze gregoriańskie mogą być odprawiane za jednego tylko zmarłego, nigdy zaś zbiorowo za kilku zmarłych. Wskazuje się także, że nie jest konieczne, aby takie Msze były odprawiane zawsze przez tego samego kapłana lub przy tym samym ołtarzu (kościele). Ważna jest ciągłość dni, same natomiast Msze święte mogą być sprawowane przez różnych księży i w różnych miejscach. Dwie Msze gregoriańskie tego samego cyklu nie mogą zostać odprawione jednego dnia, muszą to być dni po sobie następujące”.
Narodzenie Najświętszej Maryi Panny
Pismo Święte nigdzie nie wspomina o narodzinach Maryi. Tradycja jednak przekazuje, że Jej rodzicami byli św. Anna i św. Joachim. Byli oni pobożnymi Żydami. Mimo sędziwego wieku nie mieli dziecka. W tamtych czasach uważane to było za karę za grzechy przodków. Dlatego Anna i Joachim gorliwie prosili Boga o dziecko. Bóg wysłuchał ich próśb i w nagrodę za pokładaną w Nim bezgraniczną ufność sprawił, że Anna urodziła córkę, Maryję.
Nie znamy miejsca urodzenia Maryi ani też daty Jej przyjścia na ziemię. Według wszelkich dostępnych nam informacji, Maryja przyszła na świat pomiędzy 20. a 16. rokiem przed narodzeniem Pana Jezusa.
Z pism apokryficznych mówiących o Maryi należałoby wymienić przede wszystkim:Protoewangelię Jakuba, Ewangelię Pseudo-Mateusza, Ewangelię Narodzenia Maryi, Ewangelię arabską o młodości Chrystusa, Historię Józefa Cieśli i Księgę o przejściu Maryi. Największy wpływ wywarła na tradycję Kościoła Protoewangelia Jakuba.Pochodzi ona bowiem z roku ok. 150, jest więc bardzo bliska Ewangelii według św. Jana. Stamtąd właśnie dowiadujemy się, że rodzicami Maryi byli św. Joachim i św. Anna, i że Maryja jako kilkuletnie dziecię została przez rodziców ofiarowana w świątyni, gdzie też zamieszkała. Śladem tego opisu jest obchodzone w Kościele w dniu 21 listopada wspomnienie Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny.
Pierwsze wzmianki o liturgicznym obchodzie narodzin Maryi pochodzą z VI w. Święto powstało prawdopodobnie w Syrii, gdy po Soborze Efeskim kult maryjny w Kościele przybrał zdecydowanie na sile. Wprowadzenie tego święta przypisuje się papieżowi św. Sergiuszowi I w 688 r. Na Wschodzie uroczystość ta musiała istnieć wcześniej, bo kazania-homilie wygłaszali o niej św. German (+ 732) i św. Jan Damasceński (+ 749). W Rzymie gromadzono się w dniu tego święta w kościele św. Adriana, który był przerobiony z dawnej sali senatu rzymskiego, po czym w uroczystej procesji udawali się wszyscy z zapalonymi świecami do bazyliki Matki Bożej Większej.
Datę 8 września Kościół przyjął ze Wschodu – w tym dniu obchód ten znajdował się w sakramentarzach gelazjańskim i gregoriańskim. Święto rozszerzało się w Kościele dość wolno – wynikało to m.in. z tego, że wszelkie informacje o okolicznościach narodzenia Bożej Rodzicielki pochodziły z apokryfów.
W Polsce święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny ma także nazwę Matki Bożej Siewnej. Był bowiem dawny zwyczaj, że dopiero po tym święcie i uprzątnięciu pól zaczynano orkę i siew. Lud chciał najpierw, aby rzucone w ziemię ziarno pobłogosławiła Boża Rodzicielka. Do ziarna siewnego mieszano ziarno wyłuskane z kłosów, które były wraz z kwiatami i ziołami poświęcane w uroczystość Wniebowzięcia Matki Bożej, by uprosić sobie dobry urodzaj. Na Podhalu święto 8 września nazywano Zitosiewną, gdyż tam sieje się wtedy żyto. W święto Matki Bożej Siewnej urządzano także dożynki.
We Włoszech i niektórych krajach łacińskich istnieje kult Maryi-Dziecięcia. We Włoszech istnieją nawet sanktuaria – a więc miejsca, gdzie są czczone jako cudowne figurki i obrazy Maryi-Niemowlęcia w kołysce. Do nich należą między innymi: Madonna Bambina w Forno Canavese, Madonna Bambina w katedrze mediolańskiej – najwspanialszej świątyni wzniesionej pod wezwaniem Narodzenia Najświętszej Maryi Panny; Madonna Bambina w kaplicy domu generalnego Sióstr Miłosierdzia. Matka Boża-Dzieciątko jest główną Patronką tego zgromadzenia. Czwarte sanktuarium Matki Bożej-Dzieciątka jest w Mercatello – znajduje się tam obraz namalowany przez św. Weronikę Giuliani (+ 1727).
Święto to przypomina nam, że Maryja była zwykłym człowiekiem. Choć zachowana od zepsucia grzechu, przez całe życie posiadała wolną wolę, nie była do niczego zdeterminowana. Tak jak każdy z nas miała swoich rodziców, rosła, bawiła się, pomagała w prowadzeniu domu, miała swoich znajomych i krewnych. Dopiero Jej zaufanie, posłuszeństwo i pełna zawierzenia odpowiedź na Boży głos sprawiły, że „będą Ją chwalić wszystkie pokolenia”.
brewiarz.pl
źrdódło: radiomaryja.pl
Święta Barbara, dziewica i męczennica
Nie wiemy dokładnie ani kiedy, ani w jakich okolicznościach św. Barbara z Nikomedii poniosła śmierć. Przypuszcza się, że zapewne ok. roku 305, kiedy nasilenie prześladowań za panowania cesarza Maksymiana Galeriusza (305-311) było największe. Nie znamy również miejscowości, w której Święta żyła i oddała życie za Chrystusa. Późniejszy jej żywot jest utkany legendą.
Według niej była piękną córką bogatego poganina Dioskura z Heliopolis w Bitynii (Azja Mniejsza). Ojciec wysłał ją na naukę do Nikomedii. Tam zetknęła się z chrześcijaństwem. Prowadziła korespondencję z wielkim filozofem i pisarzem Orygenesem z Aleksandrii. Pod jego wpływem przyjęła chrzest i złożyła ślub czystości. Ojciec dowiedziawszy się o tym, pragnąc wydać ją za mąż i złamać opór dziewczyny, uwięził ją w wieży. Jej zdecydowana postawa wywołała w nim wielki gniew. Przez pewien czas Barbara była głodzona i straszona, żeby wyrzec się wiary. Kiedy to nie poskutkowało, ojciec zaprowadził ją do sędziego i oskarżył. Sędzia rozkazał najpierw Barbarę ubiczować, jednak chłosta wydała się jej jakby muskaniem pawich piór. W nocy miał ją odwiedzić anioł, zaleczyć jej rany i udzielić Komunii św. Potem sędzia kazał Barbarę bić maczugami, przypalać pochodniami, a wreszcie obciąć jej piersi. Chciał ją w takim stanie pognać ulicami miasta, ale wtedy zjawił się anioł i okrył jej ciało białą szatą. Wreszcie sędzia zrozumiał, że torturami niczego nie osiągnie. Wydał więc wyrok, by ściąć Barbarę mieczem. Wykonawcą tego wyroku miał się stać ojciec Barbary, Dioskur. Podobno ledwie odłożył miecz, zginął rażony piorunem. Barbara poniosła męczeńską śmierć w Nikomedii (lub Heliopolis) ok. 305 roku.
Być może tak nietypowa śmierć, zadana ręką własnego ojca, rozsławiła cześć św. Barbary na Wschodzie i na Zachodzie. Żywoty jej ukazały się w języku greckim, syryjskim, koptyjskim, ormiańskim, chaldejskim, a w wiekach średnich we wszystkich językach europejskich. W wieku VI cesarz Justynian sprowadził relikwie św. Barbary do Konstantynopola. Stąd zabrali je Wenecjanie w 1202 roku do swojego miasta, by przekazać je z kolei pobliskiemu Torcello, gdzie znajdują się w kościele św. Jana Ewangelisty.
Również w Polsce kult św. Barbary był zawsze bardzo żywy. Już w modlitewniku Gertrudy, córki Mieszka II (XI w.), wspominana jest pod datą 4 grudnia. Pierwszy kościół ku jej czci wystawiono w 1262 r. w Bożygniewie koło Środy Śląskiej. Poza Polską św. Barbara jest darzona wielką czcią także w Czechach, Saksonii, Lotaryngii, południowym Tyrolu, a także w Zagłębiu Ruhry. W Nadrenii uważana jest za towarzyszkę św. Mikołaja – warto wiedzieć, że w wielu miejscach to właśnie ona obdarowuje dzieci prezentami.
Jako patronkę dobrej śmierci czcili św. Barbarę przede wszystkim ci, którzy na śmierć nagłą i niespodziewaną są najbardziej narażeni: górnicy, hutnicy, marynarze, rybacy, żołnierze, kamieniarze, więźniowie itp. Polecali się jej wszyscy, którzy chcieli sobie uprosić u Pana Boga śmierć szczęśliwą. W Polsce istniało nawet bractwo św. Barbary, patronki dobrej śmierci. Należał do niego św. Stanisław Kostka. Nie zawiódł się. Kiedy znalazł się w śmiertelnej chorobie na łożu boleści, a właściciel wynajętego przez Kostków domu nie chciał jako zaciekły luteranin wpuścić kapłana z Wiatykiem, wtedy zjawiła mu się św. Barbara i przyniosła Komunię świętą. Barbara jest ponadto patronką archidiecezji katowickiej, Edessy, Kairu; architektów, cieśli, dzwonników, kowali, ludwisarzy, murarzy, szczotkarzy, tkaczy, wytwórców sztucznych ogni, żołnierzy (szczególnie artylerzystów i załóg twierdz). Jest jedną z Czternastu Świętych Wspomożycieli.
brewiarz.pl
